اشعار

ای اشک‌هـا ببارید از چشم‌هـا چـو باران          کـز بـاغ وحـی، بـا هـم رفـتند گـلعـذاران

خون از دو دیده جاری‌ست هنگام سوگواری‌ست          چشم مدینـه گـریـد چون چشم سوگواران

پنهان ز خواهر می کنی چشم ترت را            شاید نـدیـدی اشک های خـواهـرت را

بـار سـفـر بـستـی مـدینه شعله ور شد            در یـــاد دارم آن نــگــاه آخــــرت را

فضا محو تاب و تب زینب است           گـمانـم که وقت نـمـاز شب است

همه هـاشـمـیـان، مـشـغـول ذکـر           بیابان پر از نغمۀ "یارب " است

مدیـنه! امـامت کجـا می رود؟           سفر کرده سوی خـدا می رود

دل شب، غریبانه تنـها حسین           نهـان از همه چشم ها می رود

گل بـاغ جـنـان بـودیم و رفـتـیم            پیمبر را نشان بــودیم و رفتـیـم

مــدینــه ای تــمـام خــاطراتــم!            (اگر بار گـران بودیم و رفـتیم)

الا ای نـغـمـه هـای نـالـه پــرداز            مـحـرم از هـمین حـالا شد آغـاز

مــدیــنـه دارد آهـنــگ جــدایــی            حـسـین فـاطــمـه شـد کـربـلایـی

ای مُـحرمان مَـحرم! بـار سـفـر بـبـندیـد            احـرام حـجّ خـونـیـن بـار دگـر بـبـنـدیـد

من خـود، خـلیل عشق چاووش کربلایم            چـاووش کـربـلا را بـار سـفـر بـبــنـدید

ای ساربان آهسته ران کز دیده دریا می رود          از شهر زهرا نیمه شب فرزند زهرا می رود

منزل به منزل کاروان گردیده درصحرا روان          با نـاله و آه و فغـان، تـنهای تنها می رود

مدیـنـه حـسـیـنـت کجـا می‌رود؟           اگـر می‌رود شب چـرا می‌رود؟

غـریب وطن نـیمه‌شب از وطن           غــریـبـانه پــیـش خــدا مـی‌رود

شیعیان دیگر هوای نیـنوا دارد حسین           روی دل با کـاروان کـربلا دارد حسین

از حریم کعبۀ جدّش به اشکی شست دست           مروه پشت سر نهاد امّا صفا دارد حسین

وقتی که می رفـتند دنیا گریه می کرد            شهر مدیـنه مثل زهـرا گریه می کرد

وقـتی که می رفـتـنـد پـشت پـای آنهـا            چـشمان جـبرائیل حتی گریه می کرد

ای شمع من بسوز كه پـروانه می رود          زين آستان، صاحـب اين خانه می رود

ای شـهـر ِجـدِّ اَمـجَـد و والا تـبـار من          بنگر حسين چگونه از اين خانه می رود

ای علـمـدار سپه در دلِ شب بار ببـند           محـمـل پـردگـيان دوز ز اغـيـار بـبند

همۀ اهل حرم را به حرم كن احضار            كودكان را به محبت دلِ شب كن بيدار